Autosport.be
15-06-2005, 00:07
Een goeie week voor deze wedstrijd was ik nog van plan om het weekend van 11 en 12 juni rustig op het terras een fris wijntje te drinken met vrouw en kind, maar de race-goden hebben het blijkbaar anders gewild, want op zondagnamiddag schoof ik vrolijk tegen 180 km/h de zandbak van de beruchte Tarzanbocht in Zandvoort in. Het kan verkeren...
Hoewel ik al meer dan 20 jaar gebeten ben door de race-microbe, had ik het circuit van Zandvoort nog nooit van dichtbij gezien, laat staan erop gereden te hebben. Spijts drukke beroepswerkzaamheden was ik dus verplicht om op donderdag de vrije trainingen mee te doen, om toch enigszins wat circuit-kennis op te doen, en om de Clio terug in de vingers te krijgen na een race-stop van meer dan 7 maanden. Om toch niet als volslagen idioot de eerste rondjes af te malen besloot ik om het circuit te leren kennen via een... PlayStation. Niet super-realistisch (de afstanden kloppen totaal niet), maar nu wist ik tenminste of de volgende bocht naar links of rechts ging. Een niet onbelangrijk detail.
De vrije trainingen gingen al bij al redelijk goed, ondanks problemen met de afstelling van de auto. Enkel in de snelle gedeelten kon ik nog niet voluit gaan door wat gebrek aan vertrouwen, maar na 2 sessies van 40 minuten kon ik toch al een tijd van 2:00 neerzetten, wat toch nog 3 seconden boven de potentiële pole-tijd was.
Op vrijdag vond het team een betere afstelling en de tijden gingen dan ook navenant naar beneden. Met een 1:58.7 kon ik niet ontevreden zijn, hoewel deze tijd pas goed was voor een twintigste startplaats. Tussen plaats 6 en 20 was het verschil slechts een goeie seconde, en ik zat aan het verkeerde eind van die seconde... Maar het verschil met de pole-tijd was toch al een respectabele 1.7 seconden geworden, en dit na 7 maanden inactiviteit op een totaal onbekend circuit.
Zondag, racedag...
Een half uur voor de start besloten de weergoden dat het lang genoeg droog geweest was, en de hemelsluizen gingen open. Alweer een onbekende factor, want zonder enige regen-ervaring op dit tracé zou het niet gemakkelijk worden.
De start onder de safety car verliep goed, want na een halve ronde lag ik al 14de door de vele uitschuivers in het peloton. Ik begon (te veel) vertrouwen te krijgen, en bij het naderen van de Tarzanbocht (na het rechte eind) vond ik dat iedereen toch wel heel erg vroeg op de rem ging. Het duurde niet lang voor ik besefte waarom. Met veel zwier en gevloek schoof ik met geblokkeerde wielen tegen hoge snelheid rechtdoor in de grindbak. Over en uit. Een combinatie van het kiezen van de verkeerde kant van de baan om te remmen, een spekgladde baan door de eerste regen, en een slecht afgestelde rembalans maakte een eind aan een intens, maar zeer leerrijk weekend...
Hoewel ik al meer dan 20 jaar gebeten ben door de race-microbe, had ik het circuit van Zandvoort nog nooit van dichtbij gezien, laat staan erop gereden te hebben. Spijts drukke beroepswerkzaamheden was ik dus verplicht om op donderdag de vrije trainingen mee te doen, om toch enigszins wat circuit-kennis op te doen, en om de Clio terug in de vingers te krijgen na een race-stop van meer dan 7 maanden. Om toch niet als volslagen idioot de eerste rondjes af te malen besloot ik om het circuit te leren kennen via een... PlayStation. Niet super-realistisch (de afstanden kloppen totaal niet), maar nu wist ik tenminste of de volgende bocht naar links of rechts ging. Een niet onbelangrijk detail.
De vrije trainingen gingen al bij al redelijk goed, ondanks problemen met de afstelling van de auto. Enkel in de snelle gedeelten kon ik nog niet voluit gaan door wat gebrek aan vertrouwen, maar na 2 sessies van 40 minuten kon ik toch al een tijd van 2:00 neerzetten, wat toch nog 3 seconden boven de potentiële pole-tijd was.
Op vrijdag vond het team een betere afstelling en de tijden gingen dan ook navenant naar beneden. Met een 1:58.7 kon ik niet ontevreden zijn, hoewel deze tijd pas goed was voor een twintigste startplaats. Tussen plaats 6 en 20 was het verschil slechts een goeie seconde, en ik zat aan het verkeerde eind van die seconde... Maar het verschil met de pole-tijd was toch al een respectabele 1.7 seconden geworden, en dit na 7 maanden inactiviteit op een totaal onbekend circuit.
Zondag, racedag...
Een half uur voor de start besloten de weergoden dat het lang genoeg droog geweest was, en de hemelsluizen gingen open. Alweer een onbekende factor, want zonder enige regen-ervaring op dit tracé zou het niet gemakkelijk worden.
De start onder de safety car verliep goed, want na een halve ronde lag ik al 14de door de vele uitschuivers in het peloton. Ik begon (te veel) vertrouwen te krijgen, en bij het naderen van de Tarzanbocht (na het rechte eind) vond ik dat iedereen toch wel heel erg vroeg op de rem ging. Het duurde niet lang voor ik besefte waarom. Met veel zwier en gevloek schoof ik met geblokkeerde wielen tegen hoge snelheid rechtdoor in de grindbak. Over en uit. Een combinatie van het kiezen van de verkeerde kant van de baan om te remmen, een spekgladde baan door de eerste regen, en een slecht afgestelde rembalans maakte een eind aan een intens, maar zeer leerrijk weekend...