jonge talenten
 

the new michael Jordan?
na het kijken van dit filmpje had ik zoiets van, ga die kleine nu niet pushen om het te maken aub.
hoe staan jullie tegenover die jonge talenten, denk ik maar aan LeBron James (de 18-jarige NBA-speler), Maria Sharapova (de 16-jarige tennisster), ...

Ik persoonlijk vind het allemaal wel kunnen.
Wat ik dan weer niet vind kunnen is het pushen van de ouders.
voorbeeldje, toen ik een jaar of 10 was had ik een goede vriend en hij deed aan turnen. Hij deed dit in het begin wel graag en bleek nog een talent te zijn ook. Maarja, na 2 jaar turnen werd hij door zen ouders heelder maanden opgepept naar het vlaams kampioenschap turnen. Op het kampioenschap zelf stond de jonge te wenen omdat hij de druk van z'n ouders niet aankon. Hij wou dus stoppen en toen sloegen de stoppen bij z'n ouders, en dan vooral de vader, natuurlijk helemaal door.
Om maar even aan te tonen hoe fanatiek ze daar waren: bij elk vriendenbezoek behoorde 2 tot 3uur aan videobeelden van hun zoontje op kampioenschappen

wel nu, wat vinden jullie hiervan?

Mijn beide dochters zijn beginnen tennissen. De oudste 2 jaar geleden, de jongste dit jaar. Waarom? Omdat ze het zelf wilden - beide een 1-weeks zomerkamp gedaan, via bloso of zo denk ik - en ze vonden het plezant en zijn blijven gaan. Ze hebben hun beweging en sociaal contact onder vrienden is mooi meegenomen in hun vorming. De oudste heeft dit jaar interclub meegedaan en heeft op 1 wedstrijd na, alle matchen verloren. Telkens tegen reeds geklasseerde speelstertjes. Mijn eerste vraag na afloop was en is: "hebt ge u geamuseerd?" en ze knikt toch altijd heftig van ja, dus is het goed. Er zit zeker vooruitgang in haar spel en ze krijgt nu in de week training. Omdat zij het wil.

Afgelopen zondag was er in de club een 'toernooike' voor de -9 jarigen. Je weet wel, over de breedte van het veld, 4 'matchskes' om ter eerst 15 punten, met achteraf een ijsje, een springkasteel en een medaille voor iedereen. Plezant qua. Staat er daar toch geen trut aan de kant, tegen haar zoontje te roepen: "maar zo niet, hoe dikwijls heb ik dat al gezegd, ge moet zo, en niet zo, ge komt hier toch om te winnen". Na afloop zag je die jongen gewoon verloren lopen tussen de rest. Ik had zin om dat vrouwmens eens ferm mijn gedacht te zeggen, maar ik hoorde dat ze gene vent kan houden, dat ze dit en dat. Toen dacht ik, laat maar. Ze zal later het deksel wel op de neus krijgen.

Worden mijn dames kampioenen? Ik hoop het niet, want dan wordt het professioneel en dan is - zoals zo vaak en ook in de autosport - de fun eraf. Vraag maar aan Kim en Justin. ;)

voila, huudo geeft me 2 prachtige voorbeelden van hoe het moet (in eerste geval) en hoe het niet moet (2de geval).
dank u :)
ik ben trouwes gestopt met competitie tennissen omdat de druk van de club te groot was. Ik zat in een selectieteam en als ik niet zou presteren zou ik er nooit meer in geraken. Wel, ik ben er zelf uitgestapt. En geloof me, er zat toekomst in die trainingen. Ben zelf een week gaan trainen met die selectie bij Nick Bolletieri. :)
maarja, nu enkel nog wat ballekes slaan met de vriend van men zus :)

gemoved: het gaat hier specifiek over sport

Re: jonge talenten
 

Ze moeten dat manneke nog wel eens leren dat hij maar 2 passen mag doen met de bal in de hand....Toch verbazingwekkend hoe eenvoudig die scoort ! Ofwel goed gemonteerd ofwel al heeeeellllll vvveeeelll geoefend...

Maar IDD, forceer die gasten niet en laat ze hun ding doen. Mijn kinderen zijn fervente zwemmers. Kilian is zeker niet van de traagste, toch verkoos hij om niet naar de "sportklasse" over te stappen "Mijn vrienden zitten in de Crea-groep en ik wil daar blijven ". Mij niet gelaten, als hij zich maar amuseert.
En als hij dan op die paar wedstrijden per jaar met een medaille thuiskomt is de voldoening steeds even groot.
"Ik heb weer kunnen winnen van die grote mannen " hoor je dan.

Da's pas prettig ;)

Kiara laat al dezelfde commentaren horen. Dus ik zie die ook wel als recreant blijven zwemmen en tussendoor een tornooitje meepakken.

Trouwens....van zwemmen kan je toch niet rijk worden....tenzij je Australiër bent.

uiteraard mag fanatiek pushen door de ouders niet
maar als je er professioneel mee wilt bezig zijn is een stimulans van de ouders toch nodig m.i.
Als kleine heb je meestal niet het karakter om ook op de moeilijke momenten door te bijten, en dan heb je wel ouders nodig die je een beetje pushen denk ik, uiteraard alleen als het de bedoeling is om topsport te gaan beoefenen, als het talent aanwezig is uiteraard.

Ik speel zelf ook tennis, nu ik in Leuven zit wel wat minder, maar nog gewoon een keertje per week puur voor de fun, zo wat sporten doet echt wel goe!

Ik ben al vrij vroeg beginnen tennissen. Mijn vader deed dat ook, en dan wilde da als klein manneke ook doen he :D
Na een paar jaar zo een tornooike per jaar meegedaan, niet dat ik gevraagd had om mee te doen, maar ik deed het zeker niet tegen mijn goesting. Na een paar jaar wet meer tornooikes maar dat bleef toch beperkt tot een drie-tal per jaar en ook nog interclub ja.
Nu bijna twee jaar geleden, de zomer voor ik naar Leuven kwam, had ik echt veel goesting om te tennissen in de zomer, en de vorm zat ook niet slecht op't einde van de winter. Dan interclub (dat was zoals gewoonlijk weer niet goed :)) en dan in de zomer wel redelijk wat tornooikes gespeeld, ik had me dan als doel gesteld C 15/4 te worden en een tornooike te winne in de reeks tot C 30, opzet bijna geslaagd: het klassement heb ik gehaald, maar die overwinning niet, wel drie keer finale. Maar ik heb me echt rot geamuseerd die zomer!
Daarna dus Leuven en een pak minder tennissen dus, interclub heb ik dit jaar ook maar laten vallen, niet veel zin om daar telkens een hele zondag aan op te offeren.

Karting dan, toen ik pas 12 was, vroeg een maat of ik eens niet meeging karten, zo met zen 4-en voor den eerste keer in de kart. Het was zeker een amusement gedoe, maar echt snel ging dat toen nog niet :) paar maand later nog eens geweest, maar daarna bijna drie jaar niet meer. Tot we met den tennis eens gingen karten, dat ging toen ineens vele beter, en kwas daar zelfs bij de snelsten toen. Sinds toen gaan we wel een aantal keren karten per jaar, en ik wordt zeker niet gepushed, 't is eerder andersom: "gaan we niet nog eens karten?" :D

Ik vind al dat gepush door de ouders ook maar niets, maar jammer genoeg heb ik dat bij het tennissen al vaak gezien hoe fanatiek die ouders daar wel niet mee bezig zijn. En gegarandeerd, eens dieje kleine een jaar of 14-15 is heeft dieje daar geen goesting meer in en mogen de ouders nog blij zijn als hem (voor de fun) wilt blijven tennissen. Zo'n gevallen heb ik al in de heel nabije omgeving zien gebeuren hoor.

Maar ik ben er wel van overtuigd, dat al die topsporters, dat er daar weinig tussenzitten die niet gepushed werden als kleine. Tenzij dan degenen die eigenlijk hun ouders achterna wilden (Jacques Villeuve om maar een naam te noemen). Maar zo heb ik eens gelezen dat er bij Andre Agassi in zijn wieg ipv zo van die rammelende dinges, ne tennisbal aan een snaar ophing.
Ik zal later mijn kinderen ook niet pushen om hogerop te gaan hoor, dat kost alleen maar bakken geld, en de slaagkans is echt niet groot hoor!

Ik heb verschillende sporten beoefend, maar de sporten die ik het meest en liefst deed waren tennis en turnen.

Vanaf m'n 11de ben ik met beide begonnen. Tennis meer recreatief, turnen eerst ook maar vanaf m'n 16de ben ik met Trampoline competitie (mini, dubbele mini en grote) en Acrogym competitie begonnen. Ik deed dat enorm graag en bij Trampoline behaalde ik een gouden medaille op het Oostvlaams kampioenschap aan m'n 18 jaar. Vanaf dat moment begon alles veel intensiever te worden! Trampoline springen deed ik omdat het mij een geweldige kick gaf en dat is eigenlijk zo gebleven. Maar ben dan gestopt doordat het té competitief werd, dat springen deed ik meer voor het plezier...

Maar dan Acro (ik deed trio), mijn trainster was Europees kampioen, dus *enorm* veeleisend en de laatste jaren ging ik echt met tegenzin trainen omdat ik zo onder druk werd gezet! En voor Acro trainden we 10 uur in de week dus kan je je wel voorstellen dat ik toen niet zo happy liep! Na iedere training kwam ik met een lang gezicht naar huis. Je doet zo je best en steeds weer die trainster die op de kleinste futileiten zit te vitten... Ok, dat hoort wel bij competitiesport, maar als je iets goed doet, mag dat ook wel gezegd worden vind ik! En dat was het geval niet. Iemand die sport beoefent, heeft stimulans nodig, zo krijg je extra power om door te doen!

Ik heb dan turnen opgegeven aan m'n 23 jaar maar tennis ben ik blijven doen en doe ik nog altijd héél graag! Pure recreatie, meer moet dat niet zijn!

Want in dat turnwereldje, amai, daar worden veel kids onder druk gezet hoor! Dat heeft m'n moeder gelukkig nooit gedaan!
Integendeel, ze was toen echt blij dat ik stopte met turnen (bespaarde heel wat dokterskosten - hehe...)

olala belle

en dat staat niet in de topic waarin we de paddock(st)ers leren kennen, een klein geheimpje ;).

Ik vind een beetje competitie toch altijd wel aangenaam omdat dat de voldoening veel groter maakt, maar zoals in alle dingen mag je ook hierin niet overdrijven, en dat gebeurt wel eens op bepaalde niveaus !!

Om ter meeste pinten zuipen is geen sport perdieus. :p En stopt met Magny cours te zeggen op den Barry zen kot terwijl ik mijn examen aant leren ben. :p

Tgaat hier over talenten hé raceboy.
Vertel eens over uw blitscarrière in de karting ofzo ;)

:D:D

Ge moet uw talenten vooral wijd uitspreiden ;)

Ook ik heb vele jaren aan sport gedaan (wielrennen en enkele jaren lid van de nationale piste ploeg) en werd hierin enorm gesteunt door mijn ouders niet in het minst mijn vader die behoorlijk streng was. Ikzelf vind dat hij daar meer dan gelijk in had. Zoals Robert Vandewalle (delegatie leider voor BOIC) onlangs nog vertelde is de sport een weerspiegeling van de maatschappij. Ook daar krijg je niet voor niets. Trainen en bijschaven van de techniek zijn dan ook zeer belangrijk.
Het moet wel gezegd worden dat bij jonge kinderen de trainingen en het bijschaven van de techniek al spelende moet gebeuren. Hierbij moeten zij op een positieve manier gestimuleerd worden wat andere aanzien als druk.
Ikzelf heb sinds negen maand ook een zoon en ik weet nu al dat ik volgens vele mensen later bestempeld zal worden als iemand die zijn kind pusht. Hij zal aan sport MOETEN doen (welke maakt niet uit) omdat dit nu eenmaal bijzonder goed is voor de ontwikkeling van het kind. Niet enkel fysisch maar zeker ook psychisch omdat men ook leert omgaan met nederlagen. Sommige kinderen geven er helemaal niet om te winnen en dan denk ik bij mezelf in het dagelijkse leven kan je dit toch niet doen. Je moet in de eerste plaats gaan voor te winnen en als dit niet lukt omdat die andere gewoon beter was en je het uiterste van jezelf gegeven hebt dan is dat bijzonder jammer, maar daar blijft het dan ook bij.