[Mark]

deel 2 interview Klaas Zwart, Financieel Dagblad

Zwart huurde in Aberdeen een werkplaatsje en kocht een draaibankje, een freesbankje, een tekentafel, een rekenmachine en een typemachine. De naam werd niet Klaas Zwart Oiltools, maar Petroline Wellsystems met meteen een indrukwekkend logo. 'Het moest direct indruk wekken. Beetje bluf. Want ik werkte nog alleen. Af en toe huurde ik wat uitzendkrachten die een overall en helmen kregen met het logo van Petroline. Dan wilden ze nóg een ploeg erbij en dan zei ik, ik bel wel even met het hoofdkantoor. Dat was een hokje, nog kleiner dan deze kamer.'

Hij zette door. De eerste opdracht kwam van Mobil, de volgende van BP en daarna bleven de opdrachten binnenstromen. Zwart ontwikkelde allerlei technieken en ontwierp speciale gereedschappen om problemen in olieboorputten op te lossen.

'Vanaf de eerste dag zei ik: lukt het niet dan reken ik niets. Maar lukt het wel dan reken ik een mooi rond bedrag. Zo is het altijd gebleven. No cure, no pay.'

'Soms waren ze down-hole iets verloren. Dan maakte ik een schets voor een ontwerp, dan ging ik een nachtlang draaien en frezen en de volgende ochtend leverde ik een stuk gereedschap af. Zo verdiende ik in het begin wel ƒ 15 à 20.000 in één nacht. Zo kwamen ze ook wel met een put die vijf jaar niet had geproduceerd. Ik keek dan naar de geschiedenis van die put, bestudeerde alle programma's van wat er was gebeurd. Ik zeg, ik heb een week nodig om zes stukken gereedschap te ontwerpen. Na een week hadden ze de put weer in productie. Ik verdiende daar in een week drie, vier ton mee.'

Petroline groeide naar een onderneming met 250 man personeel. In 1999 verkocht Zwart Petroline, inclusief 200 patenten op speciale vindingen en gereedschappen, voor enkele honderden miljoenen. Er waren drie gegadigden: Schlumberger, zijn eerste werkgever, HSBC, de investmentbank en Weatherford International. De laatste werd de koper.

Zwart kon eindelijk gaan racen. Bij toeval was hij tegen een man aangelopen die een supersnelle sportauto had ontworpen, de Ecosse. Zwart dacht 'misschien kan ik er iets mee', en kocht het bedrijfje, inclusief het prototype. Hij herdoopte het direct in Ascari. Van de eerste Ascari Ecosse verkocht hij er zes. Maar hij vond ze niet mooi genoeg en liet een nieuwe ontwerp maken. Dat werd de KZ1.

'We maken er vijftig. Misschien honderd. Niet meer. Daarmee zet je een standaard, zoals Ferrari doet met zijn F50 en F60. En vervolgens gaan ze dan in veel grotere aantallen een goedkopere bread-and-buttercar produceren, zoals de 350 en de 360 Modena. Zo willen wij het ook doen.'

'Of het lukt? Moeilijk te zeggen. Dit soort bedrijven gaat meestal kapot omdat ze te veel onder financiële druk staan. Het ontwikkelen van zo'n auto duurt lang. Verander je een detail, dan moet je honderden andere details aanpassen. Maar ik heb geduld. Ik heb voldoende tijd om het uit te zingen.'

Bovendien wil Klaas Zwart de koper van een Ascari nog iets extra's bieden. 'De Ascari Lifestyle', noemt hij het. Wie een Ascari koopt, wordt lid van de Ascari Club. Daarvoor moeten we van Banburry naar Marbella. Daar in de buurt van Ronda in Zuid-Spanje heeft Zwart een stuk grond van 200 ha gekocht. Daarop heeft hij een 5 km lang circuit naar eigen ontwerp laten aanleggen. In het ontwerp heeft hij tal van kenmerkende details van beroemde racecircuits in de wereld aangebracht. Het circuit is op natuurlijke wijze geheel ingepast in het landschap. Ernaast verrijst een luxueus hotel. Bij elkaar investeert Zwart zo'n euro 25 miljoen in dit race-resort.

Maar eigenlijk heeft Klaas Zwart er een hekel aan om over geld te praten. 'Ik heb liever dat ze van me zeggen: die man kan goed rijden. Ik heb liever dat je erkenning op het podium krijgt. Niet die man die heel veel geld met zaken heeft verdiend. Daar schaam ik me vaak voor. Ik heb er een beetje moeite mee. Een heleboel mensen hebben die kans niet gehad. Ik toevallig wel. Ik ben er gewoon ingerold. Uit frustratie omdat ik in het bedrijf waar ik werkte niet kon doen wat ik wilde doen.'

Toen hij Petroline verkocht liet hij ƒ 25 miljoen achter voor het personeel om te verdelen. 'Ik heb het bedrijf toch niet alleen groot gemaakt!'

Zwart zelf gaat lekker racen. Nee, niet meer op Le Mans. Nee, die sportscars voor Le Mans waren net bakstenen. Dat vindt hij niets meer, nu hij dit soort semi-Formule 1 heeft ontdekt. Dit jaar won hij het Euroboss-kampioenschap. Zwart is toevallig ook nog eigenaar van Euroboss-Series.

Als onbekende racestal-eigenaar voelde hij zich vaak tegengewerkt op Le Mans. Toch wil hij volgend jaar weer met Ascari op Le Mans aantreden. Nu met een uniek team, bestaande uit drie vrouwen: Gaby Uljee, Sandra van der Sloot en Klaas' dochter Paulien Zwart. Alledrie Nederlands.

'Ik bied Le Mans een primeur aan.'