Ik had vanaf begin 1979 tot 1 mei 1994 geen enkele GP meer gemist. Die dag echter vierde mijn schoonvader zijn 60e verjaardag en voor de gelegenheid had hij alle familieleden, vrienden en kennissen uitgenodigd om te komen vieren in de cafetaria van een school, waar we ook van de keuken mochten gebruik maken. In gans die school geen TV te bekennen, maar geen nood : ik had de race opgenomen op video.
Eens ik weet dat ik de race op video heb, wil ik van geen nieuws weten, dus toen we 's avonds terugreden naar huis (ik woonde toen nog in Keulen) mocht er geen radio opgezet worden. Ik wilde namelijk de race zien zonder de uitslag te kennen. Thuisgekomen vloog ik naar de video, en zonder mijn jas uit te doen begon ik naar de race te kijken. Tot mijn grote schrik zag ik het ongeval (enkele uren na jullie waarschijnlijk) gebeuren en ogenblikkelijk was de race van geen belang meer en schakelde ik over op het TV1-nieuws om te weten hoe erg Ayrton er aan toe was. Ik zal de woorden van de nieuwslezer nooit vergeten toen hij zei dat Ayrton enkele minuten geleden officiëel overleden was. Het moet toen een uur of 6 geweest zijn (het nieuws was pas begonnen). Ik zat daar als versteend, vol ongeloof. Dit KON niet! Met mijn jas nog steeds aan heb ik daar oneindig lang, zo leek het wel, naar de TV zitten staren. Ik heb echt tranen geweend. Ik ben zeer laat naar bed gegaan maar ik deed geen oog dicht.
De race heb ik pas dagen later bekeken. Ik heb een ganse week verlof genomen. Ik was er totaal kapot en verslagen van. En ik voelde me schuldig omdat ik "te laat" gekomen was. Allerlei vreemde gevoelens kwamen over mij. Ik wist gewoon met mezelf geen blijf meer. En toen kreeg ik van enkele Duitse "F1-fans" de "troostende woorden" te horen dat het "niet erg" was dat Senna overleden was, omdat Schumacher toch veel beter en sneller was en dat Senna sowieso de titel in 1994 nooit had kunnen winnen. Ik denk dat daar de grondslag ligt van het feit dat ik Schumacher nooit in mijn hart zal kunnen sluiten. Dat contrast, die slag in mijn gezicht in volle "rouwperiode", dat totaal misplaatst superioriteitsgevoel, dat totaal gebrek aan respect, heeft mijn symphatie voor Schumacher voorgoed de grond ingeboord. Ik zeg wel : de grondslag, er zijn andere redenen die hier niets ter zake doen ook.
Maar ik hoop wel dat de Schumi-fans mijn situatie nu een beetje beter kunnen begrijpen...
Eén van de zeldzame foto's van de 2 rivalen samen in gesprek...
