Toen Senna in '94 verongelukte was ik ook een tijdje van de kaart, maar ik vond wel een beetje troost, of kracht of hoe noem je dat, in het feit dat op hetzelfde moment iets van een totaal andere orde bezig was, wat zovele malen erger was: de genocide in Rwanda, waar ik ook van kapot was, maar wel iets minder toch.
Ik besefte dat de dood van Senna daarmee vergeleken en nuchter bekeken bijzonder klein bier was, ook al was hij dan een icoon en idool voor miljoenen. Bovendien moest ik toen volop aan m'n eindejaarsthesis werken en dat zorgde ook nog voor wat afleiding. Het is waar dat werk een goed middel is tegen verdriet. Dus tweedezitters, met de neus in de boeken
!