|
Als jonge gast was ik supporter van Ronnie Peterson. Groot was dan ook de slag toen hij in 1978 om het leven kwam in Monza. De reden dat ik hem geweldig vond was het feit dat hij altijd drifte met zijn wagen.
Na zijn dood vond ik de stijl van Alan Jones wel geweldig. Een plezante levensgenieter die via Frank Williams de kans kreeg om zich te tonen en in 1980 dan ook wereldkampioen werd.
In 1982 werd hij bij Williams opgevolgd door Keijo (Keke) Rosberg die ik nog in de Formule Super V in Zolder had zien rijden. Keke werd voor de volgende jaren mijn held.
Daarna kwam er mijn Ayrton Senna periode. In 1984 kreeg ik tijdens de banden testen in ZOlder een handtekening van hem en tevens voerden wij een gesprek. Ik als 14 jarige in gebrekkig Engels maar ook dat van Ayrton was niet zo vloeiend in die tijd. Leuke herinnering. Zeker toen hij de daaropvolgende race in Monaco de pannen van het dak reed. Ban altijd voor hem blijven supporteren tot zijn dood.
Een half jaar voor zijn dood werd Mika Hakkinen bij McLaren in dienst genomen en meteen reed de Fin zich in de kijker door voor Senna te kwalificeren. Ik werd ook zijn supporter. Het duurde wel een lange tijd voor zijn eerste echte successen maar ik bleef trouw en was dan ook in de wolken met zijn twee titels.
Toen ik Kimi Raikkonen in Francorchamps een Formule Renault Race in Francorchamps zag winnen was overtuigd dat hij een grote ging worden. Groot was dan ook mijn vreugde toen hij de opvolger werd van Mika.
Mocht ik ouder geweest zijn dan zouden deze helden vooraf gegaan zijn door :
Jochen Rindt
Jim Clark
Bruce McLaren
Stirling Moss en
Alberto Ascari.
|