Bij ons thuis in de jongensslaapkamers hing het indertijd vol met allerlei "vlieg"tuigen, opgehangen aan het plafond met nylondraad en punaises. Dit wekte aanvankelijk wel enige ergernis op bij de ouders, maar tegen vijf zonen valt niet veel te beginnen, dus de vliegers bleven hangen....evenals het behang gevormd door tientallen posters van racewagens van allerlei slag. Naar het voorbeeld van die grote broers ben ik op mijn negende begonnen met een Sopwith Camel (of zoiets), nen twiejedeikkere, een modelletje waar niet al te veel aan te verprutsen viel.
Vliegtuigen spraken echter niet meteen tot mijn verbeelding, dus de overstap naar auto's was snel gemaakt. En zo begon ik aan mijn eerste Mercedes 280 SL van Airfix op schaal 1/32. Hoewel het resultaat voor een beginner "aanvaardbaar" te noemen was, vond ik dat ik beter kon en kocht.......dezelfde bouwdoos opnieuw, en enkele jaren later nog eens. Een aantal jaren bleef ik Airfix en 1/32 trouw (twee Gulf Porsches 917, twee L&M Porsches 917/10, twee Ford Capri's, een Ford Escort, een Vauxhall Victor, een Maserati Indy,....) om daarna over te stappen naar 1/24 en voornamelijk Revell, Heller en AMT. De stap naar 1/12 van Tamiya heb ik blijkbaar in een iets te vroeg (lees ongeduldig) stadium gezet (16 jaar), de Mc Laren M23 heeft nooit mooi in mekaar gestaan en de daaropvolgende Ferrari 312T heb ik verknoeid door het koetswerk een laagje vernis uit een spuitbus kado te doen. Gevolg: sinaasappelhuideffekt en op sommige plaatsen zelfs smeltende plastic. Einde modelbouwcarričre
En dat is allemaal de schuld van......De Paddock, want die bestond toen nog niet
jan