Gone... but not forgotten... : Ayrton Senna

[Lambo]

mja, ik weet nog dat ik toen als 13-jarig manneke meer dan twee kilometer heb gelopen van een schoolfeest naar huis om savonds Sportweekend te kunnen zien. Was de eerste GP in twee jaar die ik moest missen. En sedertdien heb ik er geen één meer gemist ook.

Het blijft toch een ambigu weekend: aan de ene kant wil iedereen het wat verdringen, maar aan de andere kant wil niemand het vergeten...

[Finish]

Ik geloof dat ik als 12-jarig manneke toen net F1 begon te volgen. Ik had bij één of ander tankstation een poster gekregen van Schumachers' Benetton en tv2 zond toen de GP van Pacific (Japan) op het Aïda circuit uit, die Schumacher won. 2 weken erna crashte Senna tegen de muur en als 12jarige was mijn eerste reactie: WAAAW. (aangezien F1 toen primair crashen en dan pas racen betekende. Barrichello kwam immers ook levend en wel uit z'n crash de zaterdag ervoor, en die zag er minstens even spectaculair en gevaarlijk uit). Ik denk dat ik toen zelfs blij was met Schumachers' zege, en de podiumviering liet niets anders vermoeden. Feit is, dat ik hoedanook helemaal niet had verwacht dat Ayrton dood zou zijn, omdat zijn hoofd nog duidelijk 'bewoog' op de helikopterbeelden.
Aangezien ik toen F1 nog niet ten volle 100% volgde, raakte het me niet zo hard als elk ander F1-fanaat. Achteraf begreep ik wel dat Senna een enorm charismatisch figuur moet geweest zijn, eentje met persoonlijkheid en echt racersbloed in zich. Getuige daarvan de Senna-vlag, toen Brazilië op de Wereldbeker voetbal in Amerika de finale won van Italië door strafschoppen (waarvan de laatste fallikant gemist werd door Roberto Baggio, nvdr).

Ratzenberger en Senna, twee verschillende coureurs, maar elk twee mensen. Senna heeft een gedenkteken op Imola. Waar blijft dat van Ratzenberger ?

[Sennake]

Ik had vanaf begin 1979 tot 1 mei 1994 geen enkele GP meer gemist. Die dag echter vierde mijn schoonvader zijn 60e verjaardag en voor de gelegenheid had hij alle familieleden, vrienden en kennissen uitgenodigd om te komen vieren in de cafetaria van een school, waar we ook van de keuken mochten gebruik maken. In gans die school geen TV te bekennen, maar geen nood : ik had de race opgenomen op video.

Eens ik weet dat ik de race op video heb, wil ik van geen nieuws weten, dus toen we 's avonds terugreden naar huis (ik woonde toen nog in Keulen) mocht er geen radio opgezet worden. Ik wilde namelijk de race zien zonder de uitslag te kennen. Thuisgekomen vloog ik naar de video, en zonder mijn jas uit te doen begon ik naar de race te kijken. Tot mijn grote schrik zag ik het ongeval (enkele uren na jullie waarschijnlijk) gebeuren en ogenblikkelijk was de race van geen belang meer en schakelde ik over op het TV1-nieuws om te weten hoe erg Ayrton er aan toe was. Ik zal de woorden van de nieuwslezer nooit vergeten toen hij zei dat Ayrton enkele minuten geleden officiëel overleden was. Het moet toen een uur of 6 geweest zijn (het nieuws was pas begonnen). Ik zat daar als versteend, vol ongeloof. Dit KON niet! Met mijn jas nog steeds aan heb ik daar oneindig lang, zo leek het wel, naar de TV zitten staren. Ik heb echt tranen geweend. Ik ben zeer laat naar bed gegaan maar ik deed geen oog dicht.

De race heb ik pas dagen later bekeken. Ik heb een ganse week verlof genomen. Ik was er totaal kapot en verslagen van. En ik voelde me schuldig omdat ik "te laat" gekomen was. Allerlei vreemde gevoelens kwamen over mij. Ik wist gewoon met mezelf geen blijf meer. En toen kreeg ik van enkele Duitse "F1-fans" de "troostende woorden" te horen dat het "niet erg" was dat Senna overleden was, omdat Schumacher toch veel beter en sneller was en dat Senna sowieso de titel in 1994 nooit had kunnen winnen. Ik denk dat daar de grondslag ligt van het feit dat ik Schumacher nooit in mijn hart zal kunnen sluiten. Dat contrast, die slag in mijn gezicht in volle "rouwperiode", dat totaal misplaatst superioriteitsgevoel, dat totaal gebrek aan respect, heeft mijn symphatie voor Schumacher voorgoed de grond ingeboord. Ik zeg wel : de grondslag, er zijn andere redenen die hier niets ter zake doen ook.
Maar ik hoop wel dat de Schumi-fans mijn situatie nu een beetje beter kunnen begrijpen...

Eén van de zeldzame foto's van de 2 rivalen samen in gesprek...

[A.J.]

De tijd vliegt. Toch ben ik fier dat ik als 14 jarig manneke enkele minuten met Ayrton Senna Da Silva heb kunnen praten in de paddock van circuit Zolder tijdens de bandentesten in 1984. Hij was toen in zijn eerste jaar in de F1 en maakte een enorme indruk op mij. Ik kende hem van zijn schitterende overwinning in de FF2000 in het voorprogramma van de F1 in 1982 (het jaar dat overschaduwd werd door de tragische dood van Gilles Villeneuve) en verder ook van in de boekskes toen hij in 1983 zijn tegenstand op een hoopje reed in de British F3.
Het verwonderde hem dat een Belgische tiener hem kende en vroeg mij dan ook hoe het kwam dat ik hem herkende aangezien iedereen achter piloten als Lauda, Rosberg, Piquet, Prost, Mansell,... aanliep voor handtekeningen. Hij wou mij toen een handtekening geven en is met mij naar de pitbox van Toleman gegaan om een stift te nemen en vroeg mij om mijn petje van "SEE YOU IN ZOLDER" even te geven. Hij signeerde deze pet met AYRTON BRAZIL '84 en het is nu één van mijn kostbaarste bezittingen.

[Beemer]

Originally posted by Sennake
En toen kreeg ik van enkele Duitse "F1-fans" de "troostende woorden" te horen dat het "niet erg" was dat Senna overleden was, omdat Schumacher toch veel beter en sneller was en dat Senna sowieso de titel in 1994 nooit had kunnen winnen. Ik denk dat daar de grondslag ligt van het feit dat ik Schumacher nooit in mijn hart zal kunnen sluiten. Dat contrast, die slag in mijn gezicht in volle "rouwperiode", dat totaal misplaatst superioriteitsgevoel, dat totaal gebrek aan respect, heeft mijn symphatie voor Schumacher voorgoed de grond ingeboord.

Amai, da is echt wel grof! Ge moet maar durven

[Sennake]

Originally posted by Beemer
Amai, da is echt wel grof! Ge moet maar durven

Ongelooflijk, maar echt de waarheid...

[redje]

Originally posted by Sennake
De race heb ik pas dagen later bekeken. Ik heb een ganse week verlof genomen. Ik was er totaal kapot en verslagen van. En ik voelde me schuldig omdat ik "te laat" gekomen was. Allerlei vreemde gevoelens kwamen over mij. Ik wist gewoon met mezelf geen blijf meer. En toen kreeg ik van enkele Duitse "F1-fans" de "troostende woorden" te horen dat het "niet erg" was dat Senna overleden was, omdat Schumacher toch veel beter en sneller was en dat Senna sowieso de titel in 1994 nooit had kunnen winnen. Ik denk dat daar de grondslag ligt van het feit dat ik Schumacher nooit in mijn hart zal kunnen sluiten. Dat contrast, die slag in mijn gezicht in volle "rouwperiode", dat totaal misplaatst superioriteitsgevoel, dat totaal gebrek aan respect, heeft mijn symphatie voor Schumacher voorgoed de grond ingeboord. Ik zeg wel : de grondslag, er zijn andere redenen die hier niets ter zake doen ook.
Maar ik hoop wel dat de Schumi-fans mijn situatie nu een beetje beter kunnen begrijpen...

Amai, da zijn dan toch slechte Schumifans ze, ik heb Senna buiten die ene race nooit zien rijden, maar van wat ik gehoord heb, was hij enorm snel. En dan zoiets zeggen. Er zijn vele Schumifans, waaronder ikzelf, die dat nie zouden stellen. Als Senna niet gestorven was, had Schumi nooit zoveel titels behaald en dat moet men weten en inzien en mensen die dan zeggen dat Schumi toch vele sneller was, da zijn dan toch nie de snuggerste van de wereld.
Wat ik nog wel wil zeggen is dat die fans niet in naam van Schumi spreken, al een geluk.

[Bam-Bam]

Wat mij nog het meest dwars zit is dat we zoveel mooie racejaren van Senna versus Schumacher hebben moeten missen door dit stomme ongeluk. Die Schumacher had voor Senna misschien nog een grotere rivaal dan Prost kunnen worden. Allebei supertalenten, professionals en top-ego's. Er zijn in ieder geval heel wat twisten en ruzies aan onze neus voorbijgegaan
OP NAAR ALONSO! Want Sennake, tot mijn grote spijt lijkt Montoya een beetje in slaap gedommeld...